O berro mudo chegou á alma do público |
Aínda que
"El testamento de María" é unha coprodución do Centro Dramático
Nacional, o Festival Grec e Avance P.T., semella de xusto recoñecemento titular
este comentario como "el testamento de Blanca Portillo". Porque aínda
que toda a peza, en todos os seus aspectos, está coidada ao máximo, a
xenialidade da Portillo, o seu estado de graza, fai que todo brille dunha forma
que, probablemente, con outra actriz menos inspirada destacaría algo menos.
Todo nesta revisión seglar e algo pagá sobre a vida de María de Nazaret, moi
afastada da "Virxe María", está engraxado á perfección. Excepcional o
atrezzo e a escenografía, complicada e sinxela a un tempo, axeitada e fermosa.
Espectacular o vestiario de Mercé Paloma, que se transforma diante dos nosos ollos
en traxe de festa ou sobrio loito a través de sinxelos movementos. Marabillosa
a iluminación e os efectos de son, sempre ao servizo da peza e do lucimento da
protagonista. Lúcido e interesantísimo o texto, de Colm Tóibín, que retrata a
unha María imperfecta, que relata en primeira persoa a verdade dunha nai que
perde a un fillo de maneira brutal. Unha muller chea de defectos, como calquera
outra, que pode chegar a ser egoísta e covarde. Tenra e desgarradora. E fóra de
toda cuestión, por enriba de calquera consideración, "El testamento de
María" conta co esforzo, o mérito, o carácter e o bo facer dunha
intérprete para a que chegan a esgotarse os cualificativos. Complicadísimo o
seu labor enriba do escenario, que percorre dun lado a outro viaxando de Nazaret,
a Jerusalén, a Caná, ao Monte Calvario ou a un exilio en Éfeso no que contén a
súa memoria, o único que lle queda. Movéndose milimetricamente para que o excepcional
labor nos focos de Josep María Civil resalte aínda máis un relato no que
descubrimos que os seguidores de Xesús son uns "locos",
"crispados" e "inadaptados". No que destapamos a un Mesías
soberbio, que vive só por unha idea, que é capaz de negar á súa nai do mesmo
xeito que Pedro o negou a el. No que María de Nazaret sofre un auto xuízo
constante, cheo de remorsos e recriminacións. No que achamos que a mesmísima
Virxe María adora á figura mítica de Artemisa "la diosa de todo lo que
crece", único consolo que lle resta despois de ver o que ela considera a
auto inmolación inútil do seu fillo, sangue do seu sangue. Porque, redimir o
mundo a tal prezo "no vale la pena". Xa que a perfección non existe,
xusto é dicir que o monólogo tamén conta con partes excesivamente
declamatorias, nomeadamente nos comezos, no que semella inverosímil que alguén
coma unha mazá con esa naturalidade mentres nos fala solemnemente de feitos tan
transcendentes. Tamén o texto por momentos resulta demasiado grandilocuente
como para construír a imaxe dunha María herética, pero próxima, sinxela, mesmo
inculta que nos queren amosar. Peccata minuta. A peza constrúe ese espazo
escénico que todos queremos vivir, cheo de ritmo e de contido. Coa
estremecedora resurrección de Lázaro, coa que descubrimos que os milagres son anti
naturais e arrepiantes. E, por enriba de todo, con esa Paixón minuciosamente
detallada, na que o espectador sinte que non pode aturar máis esa dor, que debe
apartar a mirada. E que culmina con ese momento de berro mudo no que vertemos
as bágoas que María non é quen de derramar. Pura emoción. Puro teatro. Amén.
Comentarios
Publicar un comentario