 |
| A obra reflicte a falta de comunicación ente pai e fillo |
Sete
minutos é a nada desprezable distancia de separación que existe entre un pai e
un fillo. Entre a tecnoloxía humana e o planeta Marte. Entre a vida e a morte.
Tres distancias coas que a compañía catalá Titzina Teatre fala sobre a busca da
felicidade, ou máis ben sobre os motivos que nos fan perdela e as súas
consecuencias. "Distancia siete minutos", a través dos casos que
resolve día a día un xuíz, Félix, e da practicamente inexistente relación que
ten co seu pai, persegue emocionar ao espectador reflexionando sobre as grandes
preocupacións do ser humano: a morte, o amor, a familia, o universo, a xustiza,
o destino e a esquiva felicidade. Recorrendo ao xa característico estilo
Titzina, Pako Merino e Diego Lorca interpretan todos os personaxes, manexan a impecable
escenografía en múltiples escenas que se suceden con axilidade e coidan ao
máximo, como en todas as súas producións, os elementos visuais e audiovisuais,
o son, a música e a iluminación da peza. O texto, tamén no estilo propio da
compañía, rolda constantemente a traxicomedia, aínda que neste caso, quizabes
caendo do lado máis amargo, alomenos ata o desenlace. E aínda que os méritos da
proposta son moitos, hai algo que impide ao espectador acabar de emocionarse
por completo, de somerxerse na historia con abandono, que rouba unha característica que é
precisamente a principal virtude de Titzina: a empatía. Hai que recoñecer que o
tempo da peza é o correcto; que as alternancias entre a historia do Curiosity,
ese aparello tan complicado creado para explorar outros mundos, e a historia de
Félix e o seu pai entran nos momentos axeitados; que a evolución na relación
paterno filial está perfectamente pautada; que os segredos arredor dun terrible
suceso familiar son desvelados á velocidade correcta. Todo o que ocorre enriba
do escenario está perfectamente desenvolvido, cun final moi acaído. Pero en moi poucas ocasións chega
a tocar a fibra sensible do espectador, que está desexando emocionarse coa
historia, pero que atopa unha barreira que non chega a eliminarse nunca por
completo. E esa barreira son as interpretacións de Diego Lorca e Pako Merino,
que, se ben noutras ocasións teñen demostrado a súa excepcional e camaleónica
pericia, neste caso están planos e faltos de enerxía. Especialmente ese fillo
que por momentos semella estar anestesiado, indiferente ante o suicidio da súa
nai, a relación co seu pai, ou ante as termitas que poden devoralo enteiro. E
estas eivas interpretativas provocan que o espectador aprecie durante toda a
peza aquilo que ocorre no escenario, pero analizándoo con distancia, recollendo
os estímulos e recoñecendo a técnica, o libreto, a historia, pero sen sentila.
Igual este veredicto é demasiado duro, pero para quen segue a traxectoria da
compañía con interese, con agarimo e admiración e sabe a excelencia da que
Lorca e Merino son capaces, son máis, moitos máis de sete os minutos de distancia
que os separan do nivel de propostas anteriores. En todo caso, teñen ao seu
favor un elemento fundamental, que é que tan só levan sete funcións, que a do
venres era a súa primeira actuación en España e que, sabendo do seu talento, é
de supoñer que mellorarán pouco a pouco e poderán ir eliminando de vagar o oco
que existe entre eles e o respectable e que lograrán, ao fin, que a montaxe
brille como se merece.
Comentarios
Publicar un comentario