 |
| Un momento da representación |
Cando un
se dispón a escribir sobre unha proposta dun autor tan consagrado como
Tolcachir e na que interveñen intérpretes tan coñecidos como os que aparecen en
"Emilia", sempre asaltan as dúbidas. Quen son eu para xulgar esta
proposta? Porén, o bo das artes escénicas é que están feitas para xerar opinión
e todas valen. Porque desde o momento en que un paga unha entrada para ver un
espectáculo, adquire o dereito de opinar. Aínda que a celebérrima Sarah Bernhardt viñera dende o máis alá a visitar as táboas do Pazo da Cultura,
calquera podería dicir que non lle gustou. Que lle pareceu isto ou aquilo. Por
iso, direi que "Emilia" non é un final xusto para a 22 edición do
FIOT e non está á altura do que prometen nin o cartel nin o dramaturgo nin o
propio prestixio do festival. Trátase dunha obra cun desenvolvemento pobre e
unhas interpretacións aínda máis pobres, coa única excepción de Gloria Muñoz,
unha auténtica dama do teatro que outorga dignidade a unha proposta na que
falla especialmente a tensión dramática. O argumento expón unha historia mil
veces contada. Unha familia que repousa en alicerces danados, na que nada é o
que parece, na que a sombra do maltrato está sempre presente e na que as
relacións están viciadas. Sobre eles sobrevoa Emilia, un personaxe clave, que
observa todo como se non estivera presente, pero que en realidade comprende
mellor que ninguén todo o que ocorre, e que, sobre todo, coñece o desenlace.
Pero nun libreto no que o suspense debería ser fundamental, o espectador perde
moito tempo tratando de entender, pescudando, unindo as escasas pegadas que van
deixando os protagonistas para armar un puzzle que ao final non cumpre as
expectativas. E mentres o público se esforza, unha sucesión de situacións
domésticas totalmente intranscendentes e por momentos bastante insulsas
culminan en apenas 15 minutos de acción, nos que logramos armar un
quebracabezas polo que en realidade sentimos que non pagou a pena. Se de
verdade o espectador ten que estar a escuras a maioría da obra, o que merece é
un final espectacular e transcendente, non unha consecuencia previsible. E
probablemente desta falta de tensión ten a culpa o elenco. Malena Alterio e
Daniel Grao están correctos, pero quen levan verdadeiramente o peso
da peza non son eles, senón Alfonso Lara e David Castillo. O primeiro está
completamente pasado de voltas. Histriónico, excesivo, loitando constantemente
o actor contra o personaxe, incómodo no escenario, pero non como ese pai de
familia cunha infancia terrible, acomplexado e agresivo, senón incómodo como
Alfonso Lara que non é quen de dominar o rol que interpreta. E o segundo
déixase levar por unha expresión corporal que, se ben comprendo que tenta
plasmar as inseguridades e dúbidas dun adolescente desamparado, o que consegue é que o espectador teña ganas de darlle un trankimazin a ver se durante cinco
minutos somos quen de entender alomenos unha pequena parte do que lle pasa.
Entre todo este caos, un ten ganas de que os momentos en que Gloria Muñoz
aparece sexan eternos. Que ela e a estupenda escenografía acaben por dominalo todo. Que a obra se converta nun monólogo no que a propia
Emilia nos fale directamente, no que esta actriz elegante e quen de facer un gran
exercicio de contención sexa a única protagonista dun drama que ao final
provoca bastante indiferenza. En varias entrevistas, Claudio Tolcachir explica
que a versión arxentina de "Emilia" é completamente diferente á
española. Que en cada país os actores e actrices marcaron unha obra cunha
tensión e un desenvolvemento diferentes. Quedo coa gana de ver esa outra
proposta, de darlle a oportunidade ao texto, que si deixa entrever momentos de grande dramatismo, de evolucionar da man doutros
intérpretes, de redimirse e ofrecer outra versión. Porque a que se deixou
sentir o xoves 31 de outubro no Pazo da Cultura non cubre as expectativas. A
tal punto que, mentres que é certo que a ovación foi cerrada e por momentos incluso
forte, tamén houbo moitos que quedaron cruzados de brazos e deixaron os
aplausos para mellor ocasión. O dito, o FIOT merecía máis.
Comentarios
Publicar un comentario