Cristina Fernández realiza un solvente traballo en "Harket" |
Dende que naceu hai
xa cinco anos, o OTNI adoita deixar algunhas das propostas do FIOT máis suxerentes.
Aínda que o público as apoia de xeito desigual, cada vez ten uns
seguidores máis fieis que celebran a presenza dunha visión diferente e, como
ocorre en "Harket [Protocolo]", interdisciplinar do fenómeno teatral,
transcendendo os seus límites e conectándoo co deseño, coa tecnoloxía ou coa
danza, mais sen abandonar a súa esencia. Non obstante, nesta proposta de
Panicmap a forma é máis orixinal que o fondo e a técnica resulta máis
impactante que unha historia que xa nos teñen contado, pero que, en todo caso,
está ben narrada e mesmo excelentemente interpretada por Cristina Fernández
-alias Cristina Harket-, que certamente realiza un impresionante alarde físico. Durante a peza, a escenografía -ou diriamos mellor
decorado virtual- e a danza acaban por ser un personaxe máis, ao igual que a
desacougante voz en "off" de MAP#2, unha nova versión máis avanzada
tecnoloxicamente, un calco un chisco menos arrepiante, do HAL 9000 de
"2001: una odisea del espacio", a viaxe de Kubrick na que afonda nas
claves da vida e do universo. Cunhas expectativas non tan ambiciosas, mais que
son un eco das do xenial director -que aparece explicitamente referido nun dos
"sets" decorativos do búnker a través dun póster da película-, Cristina
Harket tamén afonda na súa propia vida e nas claves do ser humano. Nos
sentimentos dos que carece, como o amor ou a amizade; e nos que posúe, como a ira, a desesperación, e, sobre todo, a soidade. Unha soidade
que, mentres era compartida, semellaba menos pesada. Porque a conciencia de
humanidade tamén importa. O encerro de máis de dous anos nun búnker ao máis
puro estilo "Lost" ("Perdidos") serve
para que a protagonista realice unha viaxe da que non sabe o desenlace, pero na
que revisa dúbidas existenciais tan recoñecibles como un científico "ser
ou non ser" shakespeariano reflectido no experimento ou paradoja do gato de Schrödinger, pasando pola
orwelliana concepción do "gran hermano que nos observa" recollida
de "1984" ou pola alienación dos
individuos, igualmente orwelliana, que xorde cando se lles arrinca a súa capacidade resolutiva: "solo
quiero decidir". Con multitude de referencias culturais, inseridas grazas
ás infinitas capacidades tecnolóxicas de MAP, imos pasando por imaxes de cantantes
como Justin Bieber, de películas como "Star Wars", de artistas como
Lichtenstein ou Bruce Nauman. Do mesmo xeito, podemos experimentar diferentes
texturas, estilos, espazos e ambientes máis ou menos abafantes pensados para xerar tensión dramática. Digna de mención é a relación existente entre MAP e Cristina, que axuda, segundo conveña, a provocar hilaridade, frustración ou empatía coa protagonista. Non obstante, e aínda que sobre o papel o equilibrio entre teatro, danza e tecnoloxía está ben delimitado, a peza non deixa de transmitir unha sensación de frialdade -ao mellor intencionada- e de previsibilidade -seguro que non tan intencionada-. O desenlace está anunciado con bastante antelación, e aínda que o espectador non sabe de certo quen gañara na loita do home contra a máquina, vai matinando no final moito antes de que nos sexa presentado, redundando negativamente no clímax, que non é quen de provocar o impacto que debería. Seguramente, a repetición de patróns, de rutinas físicas, mentais e incluso de baile da protagonista están pensadas para transmitirlle ao espectador a mesma agonía redundante que ela padece. Mais finalmente, no contraste entre mente e corazón, e a pesar do solvente traballo de Cristina Fernández, o público pode acabar racionalizando máis que sentindo. Apreciando moito máis a faciana artística, audiovisual e tecnolóxica da peza que a viaxe vital de Harket. Aínda así, boas sensacións dunha proposta que, en tanto que expresión da busca de novas linguaxes escénicas, resulta impecable.
Addenda: Deixo aquí o web de Panicmap, panicmap.com, respectando a intención da compañía de que a experiencia teatral continúe a través de Internet, das redes sociais e doutros contidos, multimedia ou non, recollidos nese web. Cuns "harket (leaks)" especialmente imaxinativos.
Addenda: Deixo aquí o web de Panicmap, panicmap.com, respectando a intención da compañía de que a experiencia teatral continúe a través de Internet, das redes sociais e doutros contidos, multimedia ou non, recollidos nese web. Cuns "harket (leaks)" especialmente imaxinativos.
Comentarios
Publicar un comentario