Un momento da representación |
Orixinal e
sorprendente. Agarimosa e doce. "Las cosas también tienen mamá", de
La mona ilustre, ofreceulle ao FIOT unha maneira distinta de facer teatro,
tanto no interpretativo como no escenográfico, para deixar un moi bo sabor de
boca nas táboas do Pazo da Cultura. A única proposta internacional desta 22
edición destaca, especialmente, polo decorado e o atrezzo. Bonecos, marionetas
e actrices navegan por riba do escenario con soltura, cambiando de situación,
ambiente e estado de ánimo con fluidez para contar unha historia que quere
lembrar as mulleres fortes e sacrificadas de García Lorca, que viven encerradas
no seu propio e pequeno mundo; e a un pobo que nos retrotrae a esas vilas
descritas, neste caso por outro García, García Márquez, en moitas das súas
novelas. Vilas pequenas, opresivas, nas que o crime, a desgraza, o amor ou a
familia se viven en comunidade. Nas que cada quen ten que buscar a solución aos
seus propios problemas. Nas que feitos que noutros lugares serían estraños
fanse cotiáns. Juliette, a protagonista, pasa por unha difícil viaxe, deixando
o seu monótono traballo para descubrir a verdade que garda a súa familia e a
súa infancia, acabando por admitir que tan só quere ser Julieta. Que quere
deixar de soñar e vivir as historias dos demais para vivir a súa propia
atopando a paz e o amor. E mentres contan a intensidade desta viaxe, as
actrices Adriana Sanhueza, Paula Barraza, Francisca Artaza e Isidora Robeson
son quen de dar vida a dous personaxes masculinos, de representar o maltrato
con bonecos, de transformar unha simple cama nun barco pirata, de mover
constantemente os elementos escenográficos grazas a cordas, mobles, luces ou
incluso pompas de xabrón para matizar e darlle nova vida á historia. Una
historia na que a estética, a iluminación e a disposición xogan un papel
fundamental. Mais como todo ten algún
"pero", tamén hai que mencionar que, por momentos, a interpretación
contribúe á falta de axilidade dalgunhas escenas. Aínda que probablemente,
este feito sexa máis atribuíble a unha maneira diferente de actuar e de
entender o teatro, que a un defecto formal, ás veces afasta un pouco ao
público. Porén, o espectador consegue
irse namorando pouco a pouco desta rapariga que tan só quería voar e escapar da
súa realidade, mentres se achega o desenlace, un final, como case toda a
representación, invadido pola tenrura e a emoción. Pola intelixencia e a sabedoría
dunha matriarca que se sacrifica para salvar á súa filla e á súa neta.
Sinxeleza no argumento e na evolución dunha peza que, por enriba de todo, é moi
fermosa.
Comentarios
Publicar un comentario