Alicia e José Luis, unha das parellas da obra |
Os
"Maridos y mujeres" de Teatro de la Abadía cumpriron co público do
auditorio do Pazo da Cultura. Pero, a xulgar pola intensidade e duración dos
aplausos nas bancadas, a cualificación é un notable alto, pero non a desexada
matrícula. E desta volta, comparto a apreciación do sempre respectable
espectador. A pesar de que o guión é excepcional e as interpretacións de todos
os actores e actrices moi correctas, hai algo que non acaba de encaixar. Que
non acaba de conmover. Que non foi quen de inspirar ao espectador máis aló de
apreciar o mérito dunha proposta ben construída, ben escenografiada e moi ben
executada. E confeso a miña incapacidade para determinar un motivo concreto
para esta frialdade. Porén, a miña obriga para quen toman o esforzo de ler
estar liñas, é tentar descubrilo. Unha das causas pode ser simplemente
conceptual. Certamente, os enredos sentimentais de Woody Allen sempre provocan
a hilaridade. Os seus personaxes roldan o ridículo, métense de cabeza nas máis
absurdas situacións e son quen de construír unha ligazón entre eles e quen os
observan baseada sobre todo na empatía. E todo iso a pesar de abordar un tema
tan manido como os enredos sentimentais. Porén, os maridos e mulleres que se
presentaron no escenario do Pazo da Cultura non semellan reais, senón de cartón
pedra. Son unhas persoas que viven no cumio do éxito profesional e social,
entre a clase acomodada do Upper East Side neoiorquino, ou no barrio de
Salamanca do Madrid patrio, tanto ten, e que teñen como maior preocupación
unhas vidas sentimentais que poden provocar risa, ou incluso algún recuncho de
compaixón momentánea, pero non unha emoción real. Parecen respirar nunha
burbulla moi afastada do mundo tanxible. Certamente, iso non é culpa nin de
Woody Allen nin da adaptación, xa que todos os mundos, máis ou menos próximos a
quen os observa, teñen que ter o seu reflexo no mundo artístico, pero ao mellor
si é arriscado presentar un argumento tan frívolo nos tempos que corren. E
outro dos motivos polo que non se chega á excelencia pode ser a
interpretación. Fantástica si. Pero tampouco feita para conmover. Conmover
aínda que sexa con gargalladas. O personaxe do "escritor" podería ser
moito máis neurótico. A "outra" podería ser moito máis harpía. A
"insegura" moito máis delirante. O "intelectual" moito máis
interesante. A "infeliz" moito máis radical. O "home de
éxito" moito máis implacable. A "estudante"... Ben, a
"estudante" é o suficientemente tola. Pero as medias tintas, ao mellor
marcadas pola dirección, ás veces fan que o que sucede sexa máis previsible do
que debería. En todo caso, os méritos de "Maridos y mujeres" tamén
son moitos. Un espazo escénico diáfano, despexado, no que os personaxes se
observan entre si constantemente, pasando sen solución de continuidade de
espectador a intérprete nun exercicio de frescura. Un ritmo áxil e divertido.
Algúns gags realmente logrados, como esa primeira cita despois dunha ruptura,
ou ese marido celoso que irrompe aldraxado como un personaxe de opereta. Ou ese
taxi que marcha correndo co traballo de toda unha vida. E o momento máis
impactante, e que certamente me fai reconsiderar a nota de "Maridos y
mujeres" é ese "Put the blame on Mame", rescatado da Rita
Hayworth de "Gilda". Silencio sepulcral enmarcado pola música que,
como reza a letra, pode simbolizar un terremoto, unha maneira de reconsiderar
quen son, que fago aquí. Pero tamén unha maneira de botarlle a culpa do meu
desastre a Mame, ao outro. O único instante xenuinamente emocionante de toda a
obra, no que un pode albiscar a inseguridade real de todos os personaxes, non
só respecto da súa experiencia sentimental, senón tamén respecto da súa
experiencia vital. Por iso, incluídas as súas eivas, "Maridos y
mujeres" segue sendo do mellorciño que ten pasado por esta edición do FIOT
e unha proposta sempre recomendable.
Comentarios
Publicar un comentario