Saltar ao contido principal

Acto cultural - Grupo actoral 80

Un momento da representación
Cando diante duns actores e actrices enérxicos, cun público que ri de cando en cando e que incluso colabora con boa vontade nun acto teatral, un acaba mirando repetidas veces o reloxo, só podemos concluír que algo falla. E, lamentablemente, iso é o que lle ocorreu a quen subscribe durante a esforzada actuación que Grupo Actoral 80 fixo de "Acto cultural" unha das propostas máis coñecidas do célebre autor venezolano José Ignacio Cabrujas, que visita o FIOT 2012 para imbuílo dunha pátina internacional. Suponse que a divertida representación por parte da xunta directiva da Sociedade Louis Pasteur de San Rafael del Ejido do drama "Colón Cristóbal, el genovés alucinado" é unha excusa para amosar as debilidades, miserias, arelas, tristuras e relacións dos propios membros desa xunta directiva, enterrados sen remisión en San Rafael, condenados a vivir inmutables, atrapados nos seus propios pecados e erros, nunha especie de interminable *'día da marmota', que están sentenciados a sufrir para sentir de novo os seus infortunios, pero neste caso, sen ningunha posibilidade de superalos e avanzar. Desgraciadamente, a traxicomedia é un xénero moi atractivo pero moi difícil de levar a cabo con solvencia. E neste caso, o traballo de encaixar o humor e a desgraza con fluidez convértese nunha montaña moi difícil de salvar. Durante os primeiros compases da función, semellaba que por fin chegaba a un FIOT envolto na crítica social, na escuridade e na seria reflexión, unha comedia pura, axeitada para liberar tanta tensión e rir a gargalladas. Porén, pronto vemos que a presenza duns personaxes aparentemente despreocupados esconde a caracteres marcados pola súa timidez ou luxuria, polos seus complexos e fracasos persoais. Con todo, e a pesares do valente intento de boa parte do elenco, nada convence. A tristura acaba por diluírse entre as gargalladas e as gargalladas acaban por ser un baluarte ao que agarrarse para evitar que a obra acabe afundida por completo. Tampouco contribúe a reflotar o naufraxio a duración da peza, con dúas horas das que podería sobrar boa parte, porque do primeiro acto podería saltarse directamente ao desenlace sen perder un ápice da mensaxe que se nos quere transmitir. Un desenlace sentido e ben levado, que, xunto con outros logrados 'cadros', como o xocoso falso flamenco ou a lasciva confesión de Isabel la Católica, deixan unha boa impresión pero non chegan para redimir o resto. Cabrujas goza de gran sona e queda unha pregunta no aire. Se o texto non parece ser o erro, falla a adaptación, a interpretación, a dirección, o enfoque? Resulta difícil de dirimir, pero o que transcende ao final é que o "Acto cultural" acaba sendo un "Acto fallido".

*[Do filme "Atrapado en el tiempo", Harold Ramis, 1993]

Comentarios

Publicacións populares deste blog

"El testamento de María" - Blanca Portillo

O berro mudo chegou á alma do público Aínda que "El testamento de María" é unha coprodución do Centro Dramático Nacional, o Festival Grec e Avance P.T., semella de xusto recoñecemento titular este comentario como "el testamento de Blanca Portillo". Porque aínda que toda a peza, en todos os seus aspectos, está coidada ao máximo, a xenialidade da Portillo, o seu estado de graza, fai que todo brille dunha forma que, probablemente, con outra actriz menos inspirada destacaría algo menos. Todo nesta revisión seglar e algo pagá sobre a vida de María de Nazaret, moi afastada da "Virxe María", está engraxado á perfección. Excepcional o atrezzo e a escenografía, complicada e sinxela a un tempo, axeitada e fermosa. Espectacular o vestiario de Mercé Paloma, que se transforma diante dos nosos ollos en traxe de festa ou sobrio loito a través de sinxelos movementos. Marabillosa a iluminación e os efectos de son, sempre ao servizo da peza e do lucimento da protagonis

"Édipo" - Companhia do Chapitô

Os actores transfórmanse en múltiples personaxes A traxicomedia é un xénero difícil. Resulta complicado camiñar sobre a lene liña que separa o riso e o pranto. Entre o absurdo e a desesperación máis absoluta, ás veces derivada dese mesmo absurdo. E a tarefa, tal que traballo hercúleo, semella aínda máis complexa cando nos enfrontamos a   Sófocles   e o seu "Édipo". A historia do bebé bautizado polos seus "pés inchados", aquel que non puido sobrepoñerse ao destino que escribiu ese oráculo mítico: matar ao teu pai e casar coa túa propia nai. Un sino que acaba cumpríndose porque non colle en cabeza humana que unha crudelísima sibila sexa quen de vaticinar e facer cumprir barbaridade tal. Como pode a  Companhia do Chapitô  espertar as gargalladas con ese punto de partida? Como pode facelo completamente núa diante do escenario? Sen nada. Sen vestiario acaído, sen maquillaxe. Sen cadeiras: "no hay sillas en el palacio". Pois a base

"Ojos de agua" - Ron Lalá e Galo Films

"Ojos de agua" está protagonizada por Charo López e Fran García "Ta, ta, ta. Sólo quién de seso carece desea lo que perdió". Por iso mesmo, semella imposible desexar que volva a enerxía, o pulso e o xenio a unha Charo López que, como a propia Celestina , a Trotaconventos á que tachaban de "puta, bruja, maga y alcahueta", ten vivido tempos mellores. Alomenos, e admitíndoo con pesar, se xulgamos a función vivida no FIOT. Aínda que, do mesmo xeito que ocorre coa beleza da celebérrima meretriz "quién tuvo, retuvo". Así, albiscamos esa elegancia innata da actriz movéndose polo escenario. Esa sensualidade que é quen de levar como unha segunda pel. Esa maxia que crea en momentos moi puntuais co manexo da súa voz de veludo. Non obstante, o cansanzo, o esgotamento e a falta de ritmo van cercando a peza, gañando pouco a pouco a partida para chegar a un final en que por fin descansan tanto a López como a Celestina. "Ta, ta, ta