Saltar ao contido principal

Decamerón, historias para tempos ruíns - Cándido Pazó

Cartel promocional do espectáculo
Con cada espectáculo que presenta, Cándido Pazó confírmase como un dos mellores contadores de historias de Galicia. Despois da intensidade das "Memorias das 'Memorias dun neno labrego'", cambia radicalmente de fábula, pero mantén as mesmas formas para seguir engaiolando ao público. O seu dominio do espazo escénico, a súa complicidade co espectador, o seu nervio e a súa capacidade para transformarse nuns momentos fan que as súas propostas sempre conten cun especial atractivo. "Decamerón, historias para tempos ruíns", inspirada na obra de Giovanni Boccaccio, non ía ser menos. E acadou un cheo absoluto na primeira proposta do ciclo OTNI deste FIOT 2012. Nunha escolma dalgúns dos máis de cen contos que compoñen o libro do italiano, Pazó viaxa no tempo, somerxe ao espectador noutras épocas e ao mesmo tempo actualiza uns textos moito máis próximos aos nosos tempos do que podería semellar. Cun vestiario impecable e sobrio, ao igual que a escenografía, o Xograr de Outono converte un sillón que viviu tempos mellores en torre, igrexa ou montura. Aproveita cada recuncho para darlle vida a bispos, monxas, mozas, queixeiros, falcóns, cazadores ou cazados con enerxía e sen dar un momento ao respiro, durante pouco máis dunha hora, seguindo fiel ao estilo que máis réditos lle proporciona. E sen resistir a tentación de obter unha ensinanza de todo o que vai predicando ou de mesturar os seus típicos contos entre as historias de Bocaccio e incluír referencias localistas que impliquen todavía máis ao público. Tampouco esquece renderse á tenrura e incluso á tristura nalgún instante que fai máis gostosas as risas posteriores. Resumindo, Pazó é unha aposta fixa para quen busquen sorna, ironía, un chisco de emoción, gargalladas e, sobre todo, pasar un bo rato, que, en moitas ocasións, é precisamente do que se trata.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

"El testamento de María" - Blanca Portillo

O berro mudo chegou á alma do público Aínda que "El testamento de María" é unha coprodución do Centro Dramático Nacional, o Festival Grec e Avance P.T., semella de xusto recoñecemento titular este comentario como "el testamento de Blanca Portillo". Porque aínda que toda a peza, en todos os seus aspectos, está coidada ao máximo, a xenialidade da Portillo, o seu estado de graza, fai que todo brille dunha forma que, probablemente, con outra actriz menos inspirada destacaría algo menos. Todo nesta revisión seglar e algo pagá sobre a vida de María de Nazaret, moi afastada da "Virxe María", está engraxado á perfección. Excepcional o atrezzo e a escenografía, complicada e sinxela a un tempo, axeitada e fermosa. Espectacular o vestiario de Mercé Paloma, que se transforma diante dos nosos ollos en traxe de festa ou sobrio loito a través de sinxelos movementos. Marabillosa a iluminación e os efectos de son, sempre ao servizo da peza e do lucimento da protagonis
Publicar un comentario
Ler máis

"Édipo" - Companhia do Chapitô

Os actores transfórmanse en múltiples personaxes A traxicomedia é un xénero difícil. Resulta complicado camiñar sobre a lene liña que separa o riso e o pranto. Entre o absurdo e a desesperación máis absoluta, ás veces derivada dese mesmo absurdo. E a tarefa, tal que traballo hercúleo, semella aínda máis complexa cando nos enfrontamos a   Sófocles   e o seu "Édipo". A historia do bebé bautizado polos seus "pés inchados", aquel que non puido sobrepoñerse ao destino que escribiu ese oráculo mítico: matar ao teu pai e casar coa túa propia nai. Un sino que acaba cumpríndose porque non colle en cabeza humana que unha crudelísima sibila sexa quen de vaticinar e facer cumprir barbaridade tal. Como pode a  Companhia do Chapitô  espertar as gargalladas con ese punto de partida? Como pode facelo completamente núa diante do escenario? Sen nada. Sen vestiario acaído, sen maquillaxe. Sen cadeiras: "no hay sillas en el palacio". Pois a base
Publicar un comentario
Ler máis

"Ojos de agua" - Ron Lalá e Galo Films

"Ojos de agua" está protagonizada por Charo López e Fran García "Ta, ta, ta. Sólo quién de seso carece desea lo que perdió". Por iso mesmo, semella imposible desexar que volva a enerxía, o pulso e o xenio a unha Charo López que, como a propia Celestina , a Trotaconventos á que tachaban de "puta, bruja, maga y alcahueta", ten vivido tempos mellores. Alomenos, e admitíndoo con pesar, se xulgamos a función vivida no FIOT. Aínda que, do mesmo xeito que ocorre coa beleza da celebérrima meretriz "quién tuvo, retuvo". Así, albiscamos esa elegancia innata da actriz movéndose polo escenario. Esa sensualidade que é quen de levar como unha segunda pel. Esa maxia que crea en momentos moi puntuais co manexo da súa voz de veludo. Non obstante, o cansanzo, o esgotamento e a falta de ritmo van cercando a peza, gañando pouco a pouco a partida para chegar a un final en que por fin descansan tanto a López como a Celestina. "Ta, ta, ta
Publicar un comentario
Ler máis